Πρέπει να μεταφερθεί η παραγόμενη ενέργεια από τον πομπό στην κεραία, αυτό το αναλαμβάνει να το φέρει εις πέρας η κάθοδος (Feed line-γραμμή μεταφοράς). Πολλοί παλαιοί ραδιοερασιτέχνες με μεγάλη εμπειρία εμμένουν στην ιδέα ότι οι γραμμές μεταφοράς υψηλής αντίστασης είναι καλλίτερες και αποδοτικές. Η επιστήμη σήμερα όμως δεν συμφωνεί με αυτή την άποψη.
Ο λόγος που οι γραμμές υψηλής αντίστασης λειτουργούσαν πολύ καλά στο παρελθόν ήταν ότι οι πομποί με λυχνίες είχαν τελική σύνθετη αντίσταση του σταδίου του ενισχυτή μεταξύ 5.000 και 10.000 Ohms. Η προσαρμογή των 5.000 Ohms της εξόδου του πομπού σε μια γραμμή τροφοδοσίας 500 Ohms σήμαινε μια μετατροπή 10 προς 1 - απλή εργασία για έναν μετασχηματιστή – όμως αυτό γίνεται από το κύκλωμα συντονισμού που εντοπίζεται στο τμήμα εξόδου ενός πομπού ή από κάποιο μετατροπέα αντιστάσεων (Balun).
Μία μετατροπή για γραμμές μεταφοράς (coaxial) 50 Ohms από τα 5000 Οhms του «λαμπάτου» πομπού σημαίνει ότι ο μετασχηματιστής προσαρμογής πρέπει να ταιριάξει μία σχέση 100 προς 1 - μια πολύ πιο δύσκολη δουλειά, αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερες απώλειες.
Με την εμφάνιση του σύγχρονου εξοπλισμού πομποδεκτών βάσεως αλλά και mobile, οι κανόνες αναστράφηκαν. Τώρα, η τελική σύνθετη αντίσταση LSP (Linear Power Amplifier) των τρανζίστορς είναι περίπου 1-2 ohms. Αυτό σημαίνει ότι μια γραμμή μεταφοράς των 500 Ohms θα παρουσίαζε σχέση μετατροπής ένα 1 προς 500 ή 1 προς έως 200. Η γραμμή μεταφοράς όμως των 50 Ohms αντιστοιχεί σε σχέση μετατροπής 1 έως 25 ή 1 έως 50 - η οποία γίνεται εύκολα, με ασφάλεια και με λιγότερες απώλειες.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την μικρή αναφορά αποδεικνύεται ότι σήμερα οι γραμμές μεταφοράς (coaxial) είναι εξαιρετικές για τα χαρακτηριστικά των ασυρμάτων που χρησιμοποιούμε σήμερα. Αν δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε τον πομποδέκτη δίπλα κεραία - και αυτό συνήθως συμβαίνει μόνο στην περίπτωση μεταδόσεων στην μπάντα των AM, τότε ο καλύτερος τρόπος για να τροφοδοτήσουμε την κεραία RF σε μια λογική απόσταση είναι μέσω ομοαξονικού καλωδίου σύνθετης αντίστασης 50 Ohms.